Solidarna
z bratem - bliźniakiem Artemida bez chwili
namysłu śmiertelnie ugodziła niewierną
swoją strzałą.

Akt tej krwawej zemsty przeżyło jednak dziecko,
które Apollo wydobył z martwego już ciała matki. 
I w taki oto sposób narodziny najsłynniejszego
na świecie szamana, lekarza i boga stały się
pierwszym, opisanym w literaturze przypadkiem
cesarskiego cięcia.

Osieroconym
chłopcem z wielką Miłością i poświęceniem
zajęła się Natura;  
Koza zapewniła mu pokarm, podczas gdy 
wierny pies strzegł spokoju jego snów.

A gdy malec podrósł, ojciec łaskawie obdarzył
go magicznym darem uzdrawiania i oddał na nauki 
do najzacniejszego z Centaurów, 
Chirona.

- Centaury
(w połowie ludzie, a w połowie konie) istniały
naprawdę! Ich wizerunki można zobaczyć na skałach 
od Hiszpanii aż po Japonię, zaś znaleziony w roku 1980
realny szkielet potwierdził, że mity nie są bajkami. 

Legendy mówią, że cenraury tworzyły prymitywne
plemiona o dzikich obyczajach, skłonnościach do awantur
i nadmiernym pociągu do alkoholu...
- Generalnie była to bardzo nieudana mutacja.

Mądrzejszy 
i bardziej cywilizowany Chiron, wyróżniał się
wśród swych braci dobrocią, łagodnością i głęboką, 
wszechstronną wiedzą.

Będąc jednocześnie wybitnym lekarzem i muzykiem,
zapisał się na kartach historii jako pierwszy, bodaj
niedościgniony muzykoterapeuta. - Podobno kilkoma 
dźwiękami potrafił przywrócić w ciele człowieka
pełną harmonię i równowagę.

Pełnił też na Olimpie zaszczytną funkcję 
nauczyciela i wychowawcy herosów (dzieci bogów z
ziemskimi kobietami) i on to właśnie wykształcił 
Asklepiosa na biegłego w sztukach medycznych,
wielkiego dobroczyńcę ludzkości.

Tak biegłego,
że w krótkim czasie sława młodego lekarza obiegła
cały ówczesny świat. Mawiano, że samym tylko dotknięciem
laski przywracał siły konającym, a nawet... Potrafił
wskrzeszać zmarłych!   
Bardzo stara legenda z kultury kreteńskiej głosi, że
przywrócił życie martwemu synowi króla Krety, Minosa, 
ZIELEM, które "na dnie grobu" wskazał mu... wąż! 

Śmiertelnicy w Grecji rzadko
uwielbiali swoich bogów. Formalnie dopełniali obowiązków, 
nakazanych przez prawo, skrupulatne trzymali się przepisów
obrzędowych i (żeby zyskać boską przychylność) uciekali się
czasem do przekupstwa, jednak... Ich stosunek wewnętrzny 
pozostawał raczej chłodny.

Asklepios
złamał tę konwencję. C a ł k o w i c i e! 
Nigdy nie był bohaterem mitologicznych konfliktów
ani sex-skandali... Nie dostarczał powodów do
plotek, z nikim nie walczył... 
Przeciwnie! Stanowił nieskazitelny drogowskaz
moralny i przepełniony bezwarunkową miłością,
skupiał się wyłącznie na leczeniu. Pomagał
WSZYSTKIM, zarówno tym, którzy go kochali,
jak również tym, którzy go wyśmiewali.

Niezwykle oddany i wyczulony
(bardziej na problemy jednostki niż całych społeczeństw)
zaskarbił  sobie uwielbienie tłumów do tego stopnia, że 
wykreślił z ludzkiej pamięci większość bóstw lokalnych 
o charakterze medycznym. 
Z czasem usunął również w cień największych idoli
greckiego panteonu, a gdy rozeszła się wieść, że na 
domiar złego zaczął wskrzeszać zmarłych, władca
(pustoszejącego) Hadesu doniósł Zeusowi o jego
samowolnym odwracaniu boskich wyroków.

Słysząc o tym, Gromowładny bez chwili namysłu cisnął 
w wielkiego lekarzaśmiertelnym piorunem!
A potem... Pomiędzy Zeusem a ojcem Asklepiosa, Apollem,
rozpętała się iście boska "vendetta" i - jak to w polityce
- dużo się działo!

Koniec 
końców Zeus jednak się opamiętał i wskrzesił herosa. 
A z uwagi na jego niezaprzelne zasługi nadał mu godność 
boską i....wyniósł na niebo w charakterze gwiazdozbioru
Wężownika!  

Od ok. 1930 r.
gwiazdozbiór Wężownika widoczny jest na ekliptyce
między 7-ym a 26-ym stopniem znaku Strzelca. 
Wielu astronomów (także NASA) już uznaje go za ukryty,
trzynasty znak Zodiaku.
- Słońce przebywa w Wężowniku od 29 listopada do 17 grudnia,
co znaczy, że w tym czasie  Apollo patronuje narodzinom
"dzieci", które w przyszłości mogą zostać lekarzami.
Ewidentnym TALENTEM uzdrowicielskim mogą być też
osoby, których Księżyc, władca horoskopu lub  inne
ważne planety utknęły w Wężowniku, patrz: jak rozpoznać szamana.

Po boskiej  przepychance
i wszystkich tych, jakże burzliwych doświadczeniach, 
Asklepios zdecydował się na zawsze zamieszkać w zaświatach,
gdzie pod postacią węża po dziś dzień niesie pomoc chorym
i cierpiącym. W jaki sposób? Patrz:  Moje spotkanie z Asklepiosem,
opisane w zakładce Moja Misja.

Nie jest przypadkiem, 
że w wielu kulturach człowiek - szaman i nauczyciel
utożsamiany jest z bogiem wężem. To samo reprezentuje sobą 
np. majański Kukulkan, (patrz: zakładka o historii ayahuaski).  

...

Liczne
źródła wspominają, że Asklepios zostawił po sobie
obszerną wiedzę medyczną, zapisaną w wielotomowych
księgach, lecz niestety, teksty te nie przetrwały późniejszej
nawałnicy chrześcijan.

Pewne egzemplarze (jak również prace samego Chirona)
mają znajdować się w pobliżu jeziora Tajmyr - na rosyjskim
półwyspie Tajmyr, w bliskim sąsiedztwie Alaski.
Ariowie (czyt: Prasłowianie) mieli ukryć tam bibliotekę, 
pochodzącą jeszcze z naszej praojczyzny, Hyperborei.
- Niestety, miejsca te są jeszcze wciąż niedostępne 
i słabo zbadane. 
Niewykluczone, że ktoś je kiedyś odnajdzie.

HYGIEJA 
(higiena)

do dziś symbolizuje zasady higieny i ogromne siły
samolecznicze. Przetrwała w ludzkiej pamięci jako
niekwestionowany symbol profilaktyki zdrowotnej. 
Od jej imienia pochodzi słowo HIGIENA, zaś jej 
nieodłączne atrybuty (wąż i czara) stały się
symbolami współczesnej medycyny.

W starożytności Hygeia była jedną z manifestacji 
Gai (Ayi), wielkiej strażniczki kosmicznego ładu
i harmonii we wszystkim, co żyje. 
Stanowiła uosobienie zmysłowej, tajemniczej kobiecości, 
czystości, zdrowia, higienicznego sposobu życia i bycia... 
Krótko mówiąc była dla ówczesnych niewiast doskonałym
wzorem do naśladowania.  

PANACEA
(panaceum)

potrafiła odnaleźć cudowny lek na wszystko,
natomiast najbardziej dziś zapomniana...

IASO (Gigea) 

skłaniała ludzi ku zrozumieniu praw Natury. 
Udzielała nauk, że ich choroby są odbiciem
negatywnego myślenia bądź zerwania harmonii z
naturą. - Żeby się od nich uwolnić, trzeba żyć, jak żyje
przyroda - naśladować ją i od niej się
uczyć.

Zarówno żona
jaki i dzieci Asklepiosa zapoczątkowały kapłańsko
- lekarski ród asklepiadów, dziedziców medycznej
mądrości. Do ich potomków należały takie sławy
jak Hipokrates czy Arystoteles.

Na temat ceremonii,
odprawianych przez asklepiadów i dlaczego to właśnie
córki zostały tak wysoko wyróżnione przez Zeusa,
czytaj: Ceremonie Eskulapa

Pod koniec VI w. p.n.e.
słynnemu lekarzowi zaczęto oddawać cześć boską,
a w czasach rzymskich wyniesiony już został do rangi...
Najwyższego. 
Jako Zeus-Asklepios oparł się też napływającej
szturmem fali wierzeń ze Wschodu... I przez pierwsze 
stulecia naszej ery stanowił najpotężniejszego
i najgroźniejszego rywala Jezusa.

- Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ postać Jezusa
była ewidentnie na nim wzorowana. Jezus - podobnie 
jak Asklepios - też był synem boga i ziemskiej kobiety, miał podejrzanie zbliżoną fizjonomię. Tak samo
też odziany był w himation i sandały (standardowe
ubranie starożytnego lekarza - jatrosa). 

I również 
reprezentował najwyższy stopień etyki; 
Identycznie kierował się w życiu miłością 
i też zachęcał ludzi, aby go naśladowali.

Jednak to właśnie Asklepios od niepamiętnych
już czasów nosił miano ZBAWICIELA z niekwestionowanym "monopolem" na cuda 
uzdrawiania, jak również na wskrzeszanie zmarłych.

Bezsilni wobec jego potęgi chrześcijanie 
nieustannie negowali  działania asklepiejonów i podważali spektakularne dokonania boskiego 
węża. Z uporem lżyli go i obrażali, określając
mianem szarlatana i demona... 

  - Na próżno!!! 
Chorzy nieustanie widywali go na własne "oczy"
(patrz: Moja Misja), słyszeli na własne "uszy" i na własnej
skórze doświadczali jego dobroczynnych kuracji.
Nie mogli nagle, tak po prostu przestać w niego wierzyć! 

Dlatego świątynie boga medycyny długo jeszcze funkcjonowały
na pełnych obrotach, a zgromadzeni wokół nich kapłani - lekarze
spokojnie uzdrawiali pacjentów. 

 - Za symboliczny "koniec"
kultu wielkiego lekarza uważa się dziś zburzenie sanktuarium 
w Ajgaji (Cylicja), w 331 roku n.e., jednak pozornie triumfujące
chrześcijaństwo mogło tak naprawdę istnieć tylko i wyłącznie,
przejmując starą Wiedzę i Prawdę.

Dlatego
też leczenie przez inkubację (sen świątynny)
kontynuowano jeszcze długo w wielu kościołach.

Fot. z lewej  
ukazuje płaskorzeźbę w głównym portyku paryskiej
katedry Notre Dame (ukończonej w XV w.).
Przedstawia ona boginię (Wielką Matkę, Matkę Boską)
właśnie z... Eskulapem. 
Niezaprzeczalnie w tej właśnie katedrze Templariusze
długo jeszcze korzystali z takiej właśnie metody leczenia
i z tego m.in. powodu spłonęli na stosach pod katedrą.  

Praktycznie
aż do czasów  Św. Inkwizycji Asklepios
był stale obecny w ludzkich sercach
i świadomości.

Ostatecznie usunięto go terrorem 
i okrucieństwem, o jakim się
filozofom nie śniło.

I tak, na skutek
wandalizmu gorliwych sług kościoła
po Asklepiosie zostały nieliczne kopie
posągów i archeologiczne puzzle,
słabo czytelne dla współczesnego,
racjonalnego rozumu.

Foto:
Święty Patryk, uwalniający Irlandię od 
"plagi węży", których - według ekspertów
- nigdy w tym kraju nie było. 

Foto: Miejsce największego kultu Asklepiosa, Epidaurus.
Z lewej - doszczętnie zniszczona świątynia Asklepiosa i - dla porównania - świetnie zachowany amfiteatr.

Jednak pomimo nakazu bezwzględnej likwidacji wszystkich Asklepiejonów,
historycy naliczyli w samej tylko Grecji ponad 300  obiektów, których nie udało się do końca unicestwić.

Foto: najsłynniejszy asklepiejon na wyspie Kos i siedziba szkoły,
założonej przez ojca medycyny, Hipokratesa.

Z czasem
zyskaliśmy pewność, że Eskulap to tylko symbol
na drzwiach aptek lub mityczny twór greckich bajarzy,
ale... Nieśmiertelnego nie można tak po prostu
unicestwić!!! 

Minęły wieki, świat stał się mniejszy i oto wyszło na jaw,
że nasz poczciwy bóg medycyny wciąż, nieprzerwanie kontynuuje
swą działalność za morzami, w gęstwinach deszczowych lasów,
gdzie znalazł bezpieczną kryjówkę w ramionach liany Ayahuaski.
Zawieźli go tam nasi rodacy w tym samym mniej  więcej czasie;
co zasiedlili basen morza Czarnego i Śródziemnego - po
katastrowie praojczyzny, Hiperborei.

Foto: prekolumbijski "Asklepios"

Peruwiańska legenda
głosi, że gdy niebezpieczeństwo było blisko,
z wysokich gór przyleciał do szamanów Biały Ptak 
i rzekł: 

"Ból, śmierć i zapomnienie przybędą, ale wy przeżyjecie.
Jeśli przyjmiecie ayahuascę, nigdy nie zapomnicie,
kim byliście ani kim jesteście."

Dzięki plemionomamazońskiej dżungli także i my
odzyskaliśmy pamięć i kontakt z odwieczną istotą, 
która od początku dziejów pragnie nas leczyć
i uczyć miłości.

Starożytni Grecy
zapożyczyli go sobie z TRACJI (teren dzisiejszej Bułgarii, Armenii 
i Turcji), gdzie miał być przywódcą plemiennym i znawcą zjawisk
przyrodniczych (szamanem). 
Całkiem niedawno zbadano królewskie mumie Traków i okazało
się, że traccy królowie to... Słowianie. Jednym z tych królów był,
okrzyknięty ojcem "greckich" mitówbrat Asklepiosa, Orfeusz
(postać historyczna)!

Po katastrofie
naszej praojczyzny, hiperborei, wynieśliśmy się do obdwu Ameryk,
w Europie zaś  nad morze Czarne, Śródziemne oraz nad Adriatyk i
Dunaj, gdzie ślady naszej obecności datowane są  dziś na 8 tys. lat
p.n.e.

Na trop naprowadza nas 
również ojciec obydwu, Apollo, który jako urodzony 
Hiperborejczyk zalicza się do naszych, słowiańskich
bogów. 
Dr Jeffrey Michael Stitt z Uniwersytetu Nevada (Las
Vegas) uznał, że... Imię APOLLO (od niego wywodzi
się Apoloniusz i Apolonia), oporne na analizę 
etymologiczną, wykazuje cechy, które wydają się być
indoeuropejskie, bałtosłowiańskie - na pewno nie greckie.

 Czesław Białczyński zaś stwierdził, że imiona trzech
niekwestionowanych szamanów na greckim panteonie
 - ORFEUSZ, ASKLEPIOS i DIONIZOS pochodzą z aryjskiego
języka Scytów (lub jego mieszaniny z mową Staro -
europejczyków). Język Polski jest najbardziej archaiczną,
 zachowaną i żywą formą tego języka. 

W narzeczu trackim
Asklepios ma podobno oznaczać "owinięty, ŁAGODNY" (wąż),
ale tłumaczenia ze starych, martwych już językównie nie do
końca mnie przekonują. -  "Ayahuasca", ewidentnie przeniesiona 
z naszej tradycji do Ameryki, tłumaczona jest dziś rzekomo z
języka Inków jako "pnącze duchów", tymczaserm każde dziecko
słyszy wyraźnie Gaja-Łaska (Łaska Matki Ziemi).  

Osobiściejestem głęboko przekonana, że imię Asklepios
pochodzi od naszego słowa ASKLEPA. - W wielu rejonach Polski
jeszcze do niedawna "SKLEP" oznaczał piwnicę (miejsce, gdzie
chodziliśmy po zmagazynowaną żywność, w Czechach tak nazywają
piwnicę do dziś. Innymi słowy chodzi o pieczarę pod ziemią  -
miejsce, gdzie urzęduje właśnie boski wąż.

ASKLEPA
to zwyczajnie król podziemia. As + sklep' a.
Grecy dodali mu tylko swoje "ios".  

W Indiach "przypadkiem" ASKLEPA 
to imię boga ziemi, a w Europie również pierwotna
nazwa wyspy, Krety - imperium, stworzonego po potopie
przez Słowian. 
Tam właśnie Asklepios miał rozpocząć "karierę",
ratując syna króla Minosa z objęć śmierci.

U Homera 
(w VIII w. p.n.e.) Asklepios też był jeszcze człowiekiem
i przez długi czas trwał w pamięci ludzkiej jako ideał
lekarza. 

Dopiero w V w. p.n.e. zaczął pojawiać się jako bóg, ale
i tak nigdy nie stał się typowym greckim olimpijczykiem,  bo nigdy nie występuje w pełni obnażony.  
-  Zazwyczaj jest to zwykły, brodaty mężczyzna w stroju
lekarza, często o wzroście Wyrwidęba bądź Waligóry
(2,5 - 3 m), w asyście adekwatnie mniejszych ludzi.
- Taki wzrost mieli osiągać nasi przodkowie, Ariowie,
w czasach Hiperborei (patrz: Moja Ayahuasca).

Bardzo często Asklepios
występował w towarzystwie Hygei, która w różnych miejscach
i czasach była albo jego córką albo żoną.

Ciekawostką jest, że choć
patronem moim jest niewątpliwie ORFEUSZ (prowadzę ceremonie
tradycji orfickiej) i od początku działalności odżegnuje się
od szamanizmu medycznego, to moim najważniejszym mentorem stał się właśnie Asklepios, a mąż otrzymał totem, jakim jest "laska Asklepiosa" (foto), ja zaś dostałam misję od Eskulapa i na naszych ceremoniach taśmowo "rodzą się"... dzieci Asklepiosa (uzdrowiciele).

Fot: Świątynia Asklepiosa w Butrinto (dziś Albania)

Więcej: Ceremonie Eskulapa

Wiele bóstw w Indiach, ukazywanych jest jako trzymające węże  w  dłoniach i tamtejsze  świątynie bogato zdobione są 
wężowymi ornamentami. Figurki Kriszny, Buddy, faraonów... z  reguły połączone są z wężem lub kobrą
- źródłem najwyższej mądrości i uosobieniem mijającego czasu).  

Wąż zaś
niejednokrotnie w historii uosabiał nieśmiertelność 
i odnowę, boską wiedzę, energię twórczą i MOC..., zaś
w akcie pożerania własnego ogona - wieczność. 
 Ouroborus - wąż, pożerający własny ogon, to

z języka koptyckiego "Król Węży".- Znany był w Egipcie 
1600 lat p.n.e. Platon opisywał go- słusznie - jako symbol
kosmicznego cyklu i ciągłości życia we Wszechświecie.
Planetarny ruch scalony w jedność  pozwalał dostrzec 
wszystko we wszystkim.

W wielu kulturach 
wąż był pochodzącą z kultu matki Ziemi istotą z zaświatów 
- medyczną wyrocznią, pełnym miłości Opiekunem Ludzi. 
Stanowił symbol trwania, wciąż odradzającego się życia
i uzdrawiania. Dla wielu pozostał uwielbianym nauczycielem,
przekazującym tajniki o funkcjonowaniu naszej planety
we Wszechświecie. 
Ilekroć człowiek, znajdujący się na świętej ziemi, zapadał
w "sen", a jego dusza znajdowała kontakt z "tamtym światem",
pojawiał się i... uczył.

Obrzędowe laski, 
oplecione wężami, znane są w Mezopotamii
przynajmniej od około 3500 roku p. n. e. Nieustannie 
odnajduje się je w wykopaliskach sumeryjskich.
- Kijem z podwójnym wężem wspierał się m.in. sumeryjski
uzdrowiciel i bóg świata podziemnego, Ningiszzida.

U nas jednak pozostał on atrybutem Hermesa, symbolem
PRAWDY I ZGODY (prawda jest jedna, musimy się
na nią zgodzić), patrz: szyszynka. 

Clemens Aleksandrinus twierdził, że odpowiednio
wymawiany termin Eva znaczyło niegdyś... wąż.

Boski wąż
był też obiektem wielkiego kultu w Chaldei, 
gdzie lud zbudował mu nad Eufratem świątynię 
wróżebną. 
Nawet w pobliżu słynnych ruin Stonehenge,
na wzgórzach ponad wioską Abury mają znajdować
się pozostałości wielkiej Wężowej Świątyni.
W Ur (Babilon) z kolei rozwinął się kult Boga-Węża,
Irhana, którego wizerunki umieszczano na słupach
granicznych, by odstraszać napastników i odpędzać
demony.

Podobnie było
i u nas, Słowian. W czasach, gdy grodów strzegły Smoki
Ogniste, a granic - Armia Duchów, królem Polan był
Wielki Król Węży.

Wąż pod postacią Żmija Ogiennego pełnił rolę "wojska",
które broniło granic. Dlatego wały obronne zwano...
żmijowymi.
Żmij Ogienny należał, oczywiście, do sił dobroczynnych.
Był obrońcą zasiewów, sprowadzał życiodajne deszcze i
przy pomocy błyskawic z piorunami przepędzał demony.
Odstraszał także amatorów czarnej magii, którzy chcieli
nam w jakikolwiek sposób zaszkodzić. 

I tak samo, jak ma to miejsce ze smokami, istnieją węże 
(gady) parające się ciemną głębią jak również te,
służące światłości.

Wąż z jasnej strony mocy 
często pełnił rolę opiekuna  domów i świątyń, dlatego 
w starożytnym Rzymie, w Grecji i u Bałtów cząsto trzymano 
węże w charakterze domowych pupilów.
- Wielki wąż miał też być obrońcą Akropolu. Wąż był także
przejściową, pośmiertną postacią duszy zmarłego - przed
kolejną inkarnacją. Wierzyli w to Słowianie, Bałtowie i Grecy,
dlatego krzywdzenie węży było społecznie potępiane i wróżyło
wielkie nieszczęścia.

Wiele ludów
uważało węża za samego Stwórcę.
Pierwotny, eteryczny, przenikający wszelkie stworzenie 
Cneph obrazowany był jako wąż, trzymający w pysku jajo. 
- Egipscy kapłani nazywali go architektem Wszechświata. 

Przed-grecki mit ze świata egejskiego mówi o prawężu, Ophionie 
(ophin - wąż), który siedmiokrotnie oplatał Jajo Świata, aż wyszły 
z niego Niebo i Ziemia.

 Grecka filo'zOphia w pierwotnym znaczeniu oznaczała czerpanie
mądrości z... wiedzy węża.

Według mitologii aryjskiej,
świat ludzi - Midgard - wyobrażany był w postaci dysku otoczonego
oceanem,  w którym olbrzymi Wąż Świata, oplatał swym ciałem
ziemię. 

Również rdzenna ludność Australii w mitach, dotyczących stworzenia, 
troskliwie przechowuje legendy o wężu.

Podobne wierzenia znajdziemy w tzw. "Luwrze pustyni", w górzystym
rejonie pustyni Kalahari. Odnaleziono tam najstarszą jak dotąd
"świątynię" i ślady dawnych rytuałów religijnych. 
Legenda tamtejszego ludu głosi, że;

Ludzkość wywodzi się
od pytona, a wzgórza są dziełem wielkiego węża, który 
przesuwał masy ziemi, krążąc po Kalahari w poszukiwaniu
wody. 

Szczególną atrakcją jest tam niezwykła, sześciometrowa 
płaskorzeźba węża sprzed... 70 000 lat! 
Wpadające do jaskini światło słoneczne przemienia fakturę
skały w "wężową skórę", natomiast z chwilą, gdy zapada zmrok,
gra świateł  wywołuje złudzenie, jakby wąż się poruszał.

Wąż zaprzężony
do wozu Triptolemosa, który z rozkazu Demeter 
objeżdżał świat, ucząc ludzi uprawy roli i dobrych
obyczajów.
Wąż ten stał się w Grecji symbolem błogosławieństwa.

Niezwykle zbliżone są mity Indian z Ameryki środkowej,
które opisują wyjątkowe bóstwo mądrości, ukazujące się
w postaci (upierzonego) węża.

Aztecki bóg
Quetzalcoatl, majański Kukulkan, i wchłonięty przez
Inków BÓG, Wirakocza - to w każdym jednym
przypadku... Wypisz, wymaluj brat bliźniak naszego
Asklepy. - Biały CZŁOWIEK z brodą - arcykapłan
białych ludzi i wzór wszelkich cnót, godnych naśladowania; 
esencja miłości, dobroci i głębokiej wiedzy.
- Obrazowanyjest  często z wężem i - paradoksalnie -
sam czczony jest również  jako.... wąż. 

Indianie są do dziś przekonani, że przybył on na swoim
skrzydlatym okręcie z kraju Wschodzącego
Słońca...

Wyprowadził
ich przodków ze stanu dzikości, ustalił hierarchie, nadał im prawa,
nauczył kultu bogów, uprawy roli, rzemiosła... 
No i - oczywiście -  MEDYCYNY

Majański bóg-wąż, Kukulkan,był z kolei  bogiem wiedzy, kultury
i filozofii Tolteków  - indiańskiej elity przodków Majów i Azteków.
Istnieją hipotezy, że byli to Słowianie (patrz: o historii Ayi,
rozdział Bracia Indianie). 

 W poświęconej Kukulkanowi piramidzie, w Chichen Itza (Meksyk),
wyjątkowa w dni równonocy gra światła i cienia tworzy...
iluzoryczne przedstawienie z wężem,pełznącym po stopniach
piramidy.

- Aby go uwypuklić,
na dole wyrzeźbiono jego kamienną głowę.  
Niestety, sam  Kukulkan,tak samo jak nasz Asklepa,
odszedł (odleciał... - przepadł), łączność z nim została
przerwana, jednak podobnie jak nasi bogowie, obiecał,
że powróci..

Czesław Białczyński;
czołowy badacz kultury Słowian, skreśla to wszystko w jednym
zdaniu;

"...Laska i wąż, łapiący się za ogon, Ouroboros, ale też wąż 
wijący się po lasce w górę  i dwa splecione węże na lasce 
- to naprawdę sedno wszelkich religii całej Ziemi..."

J.U.Niemcewicz (1758-1841).
w zbiorze pamiętników o dawnej Polsce zamieścił
wspomnienia pewnego fanatyka chrystianizacji,
Hieronima;
„..Najzacniejsi obywatele na Litwie czcili węże.
Najstarszy z familii miał w rogu domu węża swego,
któremu czynił ofiary i pokarm dawał. - Tych wszystkich
kazałem pozabijać i zaniósłszy na rynek, podpalić.
Między nimi był wąż jeden większy od innych, który
kilkakroć w ogień wrzucony, palić się nie chciał..."

Jedynie biblia
początkowo przedstawia węża jako oznakę wszelkiego zła.
Jednak i tutaj sam Bóg dokonał w końcu korekty, przeciwstawiając
wężom śmierci węża niosącego życie.

Według Księgi Liczb, gdy "...przyszła plaga jadowitych wężów
na pustyni, tak, że wielu ukąszonych umarło (...) modlił się Mojżesz
za ludem.
I rzekł Pan do niego: Uczyń węża miedzianego i postaw go na znak;
kto, ukąszony, wejrzy nań, żyw będzie". I tak się stało!

Izraelici długo przechowywali figurę miedzianego węża, Nahusztana,
i oddawali mu cześć. Dopiero król Ezechiasz, przeprowadzając reformy
religijne, nakazał doszczętnie go zniszczyć.

Ale wąż
w takiej czy innej postaci nieustannie powraca!
Każdy, kto choć raz go spotkał, doskonale wie, że jego
imię i portret to sprawy umowne.

Niezmienna jest jego miłość, 
ciepła łagodność, groteskowy dowcip, a ponad wszystko
pragnienie przemiany naszej świadomości i nieustająca
pomoc w znajdowaniu leków na wszystkie wirusy
tego świata. 

Więcej, patrz: Moje spotkanie z Eskulapem