Gdy solidarna z bratem-bliźniakiem
Artemida ugodziła ją śmiertelnie swoją strzałą, Apollo wydobył dziecko z martwego ciała matki.

 

i tak narodziny
wielkiego lekarza stały
się pierwszym, opisanym w
literaturze przypadkiem
cesarskiego cięcia.

 

Osieroconym
maleństwem zajęła
się Natura;

 

Koza
zapewniała mu pokarm, podczas gdy wierny pies strzegł spokoju jego snów.

 

A gdy
chłopiec troszeczkę
podrósł, ojciec obdarzył go
magicznym darem
uzdrawiania...

 

I oddał
na nauki do
najzacniejszego
z Centaurów, wielkiego
nauczyciela herosów,
Chirona.

 

Centaury
to znane nam
dobrze mieszańce,
w połowie ludzie, a
w połowie
konie.

 

Istniały naprawdę.
Ich wizerunki można znaleźć od Hiszpanii aż po Japonię.  Legendy zaś mówią, że...była to bardzo nieudana mutacja.
Tworzyli prymitywne plemiona o dzikich obyczajach, nadmiernej skłonności do alkoholu i awantur.

 

Chiron
- najmądrzejszy
i najbardziej cywilizowany
z centaurów  - wyróżniał się
wśród nich dobrocią, łagodnością
i wszechstronną, głęboką wiedzą.

 

Pełnił na Olimpie
funkcję nauczyciela
herosów. Był też wybitnym
muzykiem i lekarzem - pierwszym
opisanym w literaturze
muzykoterapeutą.

 

Kilkoma
dźwiękami potrafił
przywrócić w ciele człowieka harmonię i równowagę....

 

Niezwykle
ten mądry szaman wykształcił młodzieńca na biegłego w sztukach medycznych dobroczyńcę ludzkości.

 

Uczeń
przerósł mistrza 
pod każdym względem.

 

I w krótkim
czasie jego sława
obiegła cały ówczesny
świat. 

 

Mawiano, że
samym tylko dotknięciem laski przywracał siły konającym, a nawet potrafił wskrzeszać zmarłych!

 

Bardzo
stara legenda
z kultury kreteńskiej
głosi, że przywrócił życie
synowi króla Minosa, zielem,
jakie na dnie grobu wskazał
mu wąż.

 

Śmiertelnicy
w Grecji rzadko
uwielbiali swoich bogów.

 

Formalnie
dopełniali obowiązków,
nakazanych przez prawo...

 

Skrupulatne trzymali się
przepisów obrzędowych i - żeby zyskać boską przychylność - często uciekali się do przekupstwa, jednak ich stosunek wewnętrzny pozostawał raczej chłodny.

 

Asklepios
złamał tę konwencję.
Całkowicie!

 

Nigdy nie był
bohaterem mitologicznych
konfliktów ani sex-skandali...
Nie dostarczał powodów
do plotek.

 

Wprost przeciwnie!
Stanowił nieskazitelny drogowskaz moralny i przepełniony bezwarunkową miłością skupiał się wyłącznie na leczeniu. 

 

Pomagał
wszystkim jednakowo,
zarówno tym, którzy w niego
wierzyli jak i tym, którzy go
wyśmiewali.

 

Zawsze oddany
i wyczulony bardziej
na problemy jednostki niż
całych społeczeństw tak zaskarbił
sobie uwielbienie tłumów, że
wykreślił z ludzkiej pamięci
większość  bóstw lokalnych
o charakterze medycznym.

 

Z czasem usunął również w cień
największych idoli greckiego panteonu, a gdy rozeszła się wieść, że na domiar złego zaczął wskrzeszać zmarłych,
władca Hadesu doniósł Zeusowi o jego samowolnym odwracaniu boskich wyroków.

 

Gromowładny
tak się rozzłościł,
że bez chwili namysłu
cisnął w wielkiego lekarza
śmiertelnym piorunem!

 

A potem
między Zeusem
i ojcem lekarza, Apollem,
rozpętała się boska vendetta....
I  - jak to w  polityce -
dużo się działo!

 

Apollo miał
w odwecie zabić Zeusowi wszystkich cyklopów, za co ten ukarał goroczną służbą u śmiertelnika... - Jak było naprawdę,
nikt już się nie dowie.

 

Wiemy,
jedynie, że Zeus
w końcu się opamiętał
i wskrzesił herosa. 

 

Z uwagi
na wiele zasług
nadał mu też godność
boską i wyniósł na niebo
w charakterze gwiazdozbioru
Wężownika. 

 

Jednak po tych burzliwych
doświadczeniach wielki ojciec medycyny wolał na zawsze zamieszkać w zaświatach, gdzie pod postacią węża po dziś dzień
niesie pomoc chorym i cierpiącym.

 

Liczne
źródła wspominają,
że zostawił po sobie
obszerną wiedzę medyczną,
zapisaną w wielotomowych
księgach, ale....

 

Niestety,

 

...teksty te nie
przetrwały późniejszej
nawałnicy chrześcijan.

 

Pewne egzemplarze
(jak również prace samego Chirona) mają znajdować się w pobliżu jeziora Tajmyr (na rosyjskim półwyspie Tajmyr, w sąsiedztwie Alaski).

 

Nasi
przodkowie
mieli ukryć tam
bibliotekę, pochodzącą
jeszcze z Hyperborei.

 

Jednak
miejsca te są
jeszcze niedostępne
i słabo zbadane.

 

Ciekawostka:
Od ok. 1930 r.  gwiazdozbiór Wężownika widoczny jest na ekliptyce. Wielu astronomów (a nawet i NASA) już uznaje go za ukryty,
trzynasty znak Zodiaku.

 

Słońce
wędruje na
tle tej konstelacji
pomiędzy 29 listopada
a 18 grudnia i  wskazuje
możliwe narodziny kolejnych
wielkich lekarzy.

 

13-tka  - według
Majów - to cyfra Nowego Porządku. Majański rok od zawsze ma 13 Księżyców i 13 znaków zodiaku.

 

 

HYGIEJA
(higiena) do
dziś symbolizuje
zasady higieny i siły
samolecznicze.

 

W starożytności
stanowiła uosobienie
zmysłowej, tajemniczej
kobiecości.

 

Była
odpowiednikiem Gai, opiekunki zdrowia, płodności i życia.

 

PANACEA
(panaceum) -
potrafiła odnaleźć
cudowny lek na
wszystko.

 

IASO
(albo Gigea),
uosabiała zrozumienie
praw Natury.

 

Udzielała ludziom nauk,
że ich choroby są odbiciem trybu ich życia i - żeby się od nich uwolnić - trzeba żyć, jak żyje przyroda - naśladować ją i od niej się uczyć.

 

Zarówno
żona jaki i
dzieci Asklepiosa 
uosabiały różne aspekty
medycyny...

 

I zapoczątkowały
kapłańsko-lekarski ród
asklepiadów, dziedziców
medycznej mądrości.

 

Do ich potomków
należały takie sławy
jak Hipokrates czy Arystoteles.

 

Na temat ceremonii, odprawianych przez asklepiadów, czytaj: Ceremonie Eskulapa

 

 

Pod koniec
VI w. p.n.e. zaczęto
mu oddawać cześć boską.

 

Natomiast
w czasach rzymskich
wyniesiony już został
do rangi Najwyższego.

 

Jako
Zeus-Asklepios
oparł się napływającej
szturmem fali wierzeń ze Wschodu.

 

I przez
pierwsze stulecia naszej ery stanowił najgroźniejszego rywala Chrystusa.

 

Nie ma w tym
nic dziwnego, gdyż
Jezus był na nim
wzorowany.

 

Podobnie jak
Asklepios był synem
ziemskiej kobiety i nawet
podobnie wyglądał.

 

Tak samo
odziany był w himation i sandały (standardowe ubranie jatrosa - starożytnego lekarza).

 

Tak samo
miał reprezentować
najwyższy stopień etyki
i również kierował się w życiu
miłością.

 

I - podobnie -
choć nieco bardziej
natarczywie zachęcał ludzi,
aby go naśladowali.

 

Ale... to
właśnie Asklepios

 

od niepamiętnych już czasów
nosił miano ZBAWICIELA z niekwestionowanym "monopolem" na cuda uzdrawiania.
- To on był pierwszym, który wskrzeszał zmarłych!

 

Bezsilni
wobec jego
potęgi chrześcijanie
podważali spektakularne
dokonania boskiego węża.

 

Określali go
mianem szarlatana
i demona, lżyli i obrażali...
- Na próżno!

 

Chorzy nieustanie
widywali go na własne "oczy",
słyszeli na własne "uszy" i na
własnej skórze doświadczali jego
dobroczynnych kuracji.

 

Nie mogli nagle, tak po prostu
przestać w niego wierzyć! Dlatego świątynia boga medycyny w Epidauros długo jeszcze funkcjonowała na pełnych obrotach.
- Historyk i podróżnik, Pauzaniasz, opisywał jej spokojne bytowanie jeszcze w II w.

 

Za symboliczny
"koniec" kultu wielkiego
lekarza uważa się dziś zburzenie
sanktuarium w Ajgaji, w Cylicji -
w 331 roku n.e.

 

Jednak
pozornie triumfujące
chrześcijaństwo mogło
zaistnieć tylko i wyłącznie
przejmując jego cechy.

 

Foto: Notre Dame (tzn. Nasza Pani - Matka boska ) z Eskulapem.
Główny portyk w paryskiej katedrze (ukończonej w XV w.).

 

I w wielu kościołach
długo jeszcze kontynuowano leczenie poprzez sen świątynny. I aż do czasów Św. Inkwizycji Asklepios obecny był w ludzkich sercach
i świadomości.

 

Ostatecznie
usunięto go terrorem
i okrucieństwem, o jakim
się filozofom nie śniło.

 

Foto: Św. Patryk miał uwolnić Irlandię od "plagi węży",
których - według ekspertów - nigdy w Irlandii nigdy nie było.
Przypuszczalnie chodzi o "uwolnienie"  Irlandczyków od... 
Asklepiosa.

 

Na skutek wandalizmu
gorliwych sług kościoła po Asklepiosie zostały nieliczne kopie posągów i archeologiczne puzzle, słabo czytelne dla racjonalnego rozumu.

 

 

Foto: Miejsce największego kultu Asklepiosa, Epidaurus.
Z lewej - doszczętnie zniszczona świątynia Asklepiosa i - dla porównania - świetnie zachowany amfiteatr.

 

 

Z czasem
zyskaliśmy pewność,
że Eskulap to tylko symbol
na drzwiach aptek lub mityczny
twór greckich bajarzy,
ale...

 

Nieśmiertelnego
nie można tak po
prostu unicestwić!!!

 

Foto: prekolumbijski "Asklepios"

 

Minęły wieki,
świat stał się mniejszy
i oto wyszło na jaw, że wciąż
nieprzerwanie kontynuuje
swą działalność...

 

Za morzami,
w gęstwinach deszczowych lasów, gdzie znalazł  bezpieczną kryjówkę w ramionach liany Ayahuaski.

 

Podobno zdążył
tam na krótko przed
konkwistadorami!

 

Peruwiańska
legenda bowiem głosi,
że gdy niebezpieczeństwo było
blisko, z wysokich gór przyleciał
do szamanów Biały Ptak
i rzekł:

 

"Ból, śmierć
i zapomnienie przybędą,
ale wy przeżyjecie. Jeśli
przyjmiecie Ayahuascę, nigdy
nie zapomnicie, kim byliście ani
kim jesteście."

 

Dzięki plemionom
amazońskiej dżungli także my odzyskaliśmy kontakt z odwieczną istotą, która od początku dziejów pragnie nas leczyć
i uczyć miłości.

 

Praktykując
ayahuaskę i studiując
teksty na temat misteriów
greckich, od początku podejrzewałam,
że asklepiosowy szamanizm może
mieć bardzo stare, słowiańskie
korzenie.

 

Tę śmiałą,
jak mi się zdawało,
hipotezę potwierdził Czesław
Białczyński, czołowy badacz
prehistorii Słowian. 

 

W myśl
jego ustaleń, Trakowie,
naród z terenu dzisiejszej Bułgarii,
to.... PRASŁOWIANIE - olbrzymie
społeczeństwo, tworzące
wówczas Wielką Scytię.

Genetycy dowiedli,
że nasi przodkowie po potopie wynieśli się  nad Adriatyk i Dunaj, a ślady obecności datowane są obecnie na 8 tys. lat p.n.e..
Naturalnie królewskie mumie Scytów mają naszą, słowiańską haplogrupę.

 

Brat Asklepiosa,
- twórca mitów -Orfeusz
to autentycznie żyjący niegdyś
król Tracji.

 

Natomiast
ojciec obydwu -
Apollo,  jako że pochodzi
z Hiperborei automatycznie
jest Słowianinem.

 

Oznacza to,
że historie o Asklepiosie
sięgają naszych pra- praprzodków
i kolebki  białej rasy. 

 

Białczyński potwierdził też,
że imiona takich bogów jak ORFEUSZ, ASKLEPIOS i DIONIZOS - trzech niekwestionowanych szamanów na greckim panteonie,
pochodzą z aryjskiego języka Scytów lub mieszaniny Scytów i Staroeuropejczyków.

 

Język Polski
jest najbardziej
archaiczną zachowaną
i żywą formą tego języka.

 

Asklepios,
syn boga Słońca,
to inaczej Oś-sklepoios
- oś i Sklepienie.

 

W narzeczu
trackim miał oznaczać
owiniętego węża; as- wąż,
clepios- owinięty, epios - łagodny,
delikatny.

 

Niektórzy
są jednak przekonani,
że imię to pochodzi...

 

...od słowa ASKLEPA.
-  As (nr 1, Aria) i klepa - klepisko, podłoże.  W Indiach ASKLEPA to imię boga ziemi, a w Europie - pierwotna nazwa wyspy, Krety...
- pasuje doskonale.

 

Odwieczny wąż
w wielu kulturach
uważany był za boga ziemi,
Kreta zaś to  kolebka wielkiego
imperium, stworzonego przez
naszych przodków.

 

Tam właśnie
Asklepios rozpoczął
karierę, ratując syna króla
Minosa z objęć śmierci.

 

U Homera
(w VIII w. p.n.e.) Asklepios był jeszcze człowiekiem i przez długi czas trwał w pamięci ludzkiej  jako ideał lekarza. 

 

Dopiero
w V w. p.n.e. 
zaczął się pojawiać
jako bóg, ale i tak nigdy
nie stał typowym greckim
olimpijczykiem.

 

Świadczy o tym
m.in. fakt, że na
posągach nie występuje
w pełni obnażony.

 

Portretowano go
przeważnie jako brodatego
mężczyznę, często o wzroście
Wyrwidęba bądź Waligóry (ca. 2,5 - 3 m),
w asyście adekwatnie mniejszych
ludzi.

 

Dokładnie taki wzrost
mieli osiągać Ariowie w czasach przedpotopowych, kiedy to mieszkali jeszcze na Haperborei (patrz: Moja Ayahuasca).

 

Bardzo często
występował też  w
towarzystwie Hygei,
która w różnych miejscach
i czasach była albo jego
córką albo żoną.

 

Ciekawostką jest,
że choć patronem moim
jest niewątpliwie ORFEUSZ
i od początku działalności 
odżegnuje się od szamanizmu medycznego....

 

To moim najważniejszym totemem
stała się "laska Eskulapa".  Otrzymałam też misję od Eskulapa, a na moich ceremoniach   taśmowo "rodzą się"...  dzieci Asklepiosa (uzdrowiciele).

Więcej: Ceremonie Eskulapa

 

 

 

Wiele bóstw
w Indiach, ukazywanych
jest jako trzymające węże w
dłoniach i tamtejsze świątynie
bogato zdobione są wężowymi
ornamentami.

 

Figurki Kriszny,
Buddy, wschodnich kapłanów
i faraonów nie bez powodu
zdobione są wężem lub
kobrą ponad głową.

 

Nieśmiertelna kobra
w wielu kulturach stanowiła źródło najwyższej mądrości i uosobienie mijającego czasu.

 

Wąż zaś
niejednokrotnie
uosabiał nieśmiertelność
i odnowę, boską wiedzę, energię
twórczą i MOC, a w akcie pożerania
własnego ogona - wieczność.

 

Ouroborus
- wąż, pożerający
własny ogon, to z języka
koptyckiego "Król Węży".-
Znany był w Egipcie
1600 lat p.n.e.

 

Platon opisywał go
- słusznie - jako symbol kosmicznego cyklu i ciągłości życia we Wszechświecie. Planetarny ruch scalony w jedność  pozwalał dostrzec wszystko we wszystkim.

 

W wielu
kulturach wąż był
pochodzącą z kultu matki
Ziemi istotą z zaświatów,
medyczną wyrocznią, pełnym
miłości Opiekunem Ludzi.

 

Dla wielu
pozostał uwielbianym
nauczycielem, przekazującym
tajniki o funkcjonowaniu naszej
planety we Wszechświecie.

 

Stanowił symbol trwania,
wciąż odradzającego się życia i uzdrawiania. Ilekroć człowiek, znajdujący się na świętej ziemi, zapadał w "sen", a jego dusza znajdowała kontakt z "tamtym światem", pojawiał się i... uczył.

 

Obrzędowe
laski oplecione
wężami znane są
w Mezopotamii przynajmniej
od około 3500 roku p. n. e. 

 

Nieustannie
odnajduje się je
w wykopaliskach
sumeryjskich.

 

Kijem
z podwójnym
wężem wspierał się
m.in. sumeryjski uzdrowiciel
i bóg świata podziemnego,
Ningiszzida.

 

Clemens Aleksandrinus
twierdził, że odpowiednio wymawiany termin Eva znaczyło niegdyś... wąż.

 

Boski wąż
był też obiektem
wielkiego kultu w Chaldei,
gdzie lud zbudował mu nad
Eufratem świątynię
wróżebną.

 

Nawet w pobliżu
sławnych ruin Stonehenge,
na wzgórzach ponad wioską Abury
mają znajdować się pozostałości
wielkiej Wężowej Świątyni.

 

W Ur (Babilon)
rozwinął się kult Boga-Węża Irhana, którego wizerunki umieszczano na słupach granicznych, by odstraszać napastników
i odpędzać demony.

 

Podobnie było
i u nas, Słowian.
W czasach, gdy grodów
strzegły Smoki Ogniste, a granic
- Armia Duchów, królem Polan był
Wielki Król Węży.

 

Wąż pod postacią
Żmija Ogiennego pełnił
rolę "wojska", które broniło granic.
Dlatego wały obronne zwano...
żmijowymi. 

 

Żmij Ogienny
należał - oczywiście -
do sił dobroczynnych.

 

Był obrońcą zasiewów,
sprowadzał życiodajne deszcze i przy pomocy błyskawic z piorunami przepędzał demony.
Odstraszał także amatorów czarnej magii, którzy chcieli nam w jakikolwiek sposób zaszkodzić.

 

Wąż często
pełnił rolę opiekuna
domów i świątyń, dlatego
w starożytnym Rzymie, w Grecji
i u Bałtów trzymano węże w charakterze
domowych pupilów.

 

Wielki wąż
miał też być obrońcą
Akropolu.

 

Wąż był także
przejściową, pośmiertną postacią duszy zmarłego - przed kolejną reinkarnacją.

 

 

Wierzyli w to Słowianie,
Bałtowie i Grecy, dlatego krzywdzenie tych zwierząt było u nas społecznie potępiane i wróżyło wielkie nieszczęścia.

 

Wiele ludów
uważało węża za
samego Stwórcę.

 

Pierwotny,
eteryczny, przenikający
wszelkie stworzenie Cneph
obrazowany był jako wąż, 
trzymający w pysku
jajo.

 

Egipscy kapłani
nazywali go architektem
Wszechświata.

 

Przed-grecki
mit ze świata egejskiego
mówi o prawężu, Ophionie
(ophin - wąż), który siedmiokrotnie
oplatał Jajo Świata, aż wyszły z niego
Niebo i Ziemia.

 

Grecka filo'zOphia
w pierwotnym znaczeniu oznaczała czerpanie mądrości z... wiedzy węża.

 

Według
mitologii aryjskiej,
świat ludzi - Midgard -
wyobrażany był w postaci
dysku otoczonego oceanem,
w którym żył olbrzymi Wąż Świata,
oplatał swym ciałem ziemię.

 

Również
rdzenna ludzkość
Australii w mitach,
dotyczących stworzenia,
troskliwie przechowuje legendy
o wężu.

 

Podobne
wierzenia znajdziemy
w tzw. "Luwrze pustyni", w górzystym rejonie pustyni Kalahari.
Odnaleziono tam  najstarszą jak dotąd "świątynię" i ślady dawnych rytuałów religijnych.

 

Legenda
tamtejszego ludu
głosi, że ludzkość wywodzi
się od pytona, a wzgórza są dziełem
wielkiego węża, który przesuwał
masy ziemi, krążąc po Kalahari
w poszukiwaniu
wody.

 

Szczególną
atrakcją jest tam
niezwykła, sześciometrowa
płaskorzeźba węża sprzed...
70 000 lat!

 

Wpadające do jaskini światło
słoneczne przemienia fakturę skały w "wężową skórę", natomiast z chwilą, gdy zapada zmrok, gra świateł  wywołuje złudzenie,
jakby wąż się poruszał.

 

Wąż
zaprzężony do
wozu Triptolemosa,
który z rozkazu Demeter
objeżdżał świat, ucząc ludzi
uprawy roli i dobrych obyczajów,
stał się w Grecji symbolem
błogosławieństwa.

 

Niezwykle zbliżone
są mity Azteków, które  opisują  niezwykłe  bóstwo mądrości, ukazujące się w postaci upierzonego węża.

 

„Pierzasty wąż"
był bogiem wiedzy,
kultury i filozofii
Tolteków. 

 

W poświęconej
mu piramidzie, w
Chichen Itza, wyjątkowa
w dni równonocy gra światła
i cienia tworzy iluzoryczne przedstawienie
z wężem pełznącym po stopniach
piramidy.

 

Aby go uwypuklić, na dole wyrzeźbiono jego kamienną głowę.

 

Czesław Białczyński
skreślił mi kiedyś to wszystko
w jednym zdaniu;

 

"...Laska i wąż łapiący się za ogon,
Ouroboros, ale też wąż wijący się po lasce
w górę i dwa splecione węże na lasce - to naprawdę
sedno wszelkich religii całej Ziemi..."

 

Jedynie biblia
początkowo przedstawia węża jako oznakę wszelkiego zła.
Jednak i tutaj sam Bóg dokonał w końcu korekty, przeciwstawiając wężom śmierci węża niosącego życie.

 

Według
Księgi Liczb, gdy...

 

"...przyszła plaga
jadowitych wężów na
pustyni, tak, że wielu
ukąszonych umarło. (...)

 

modlił się Mojżesz
za ludem. I rzekł Pan
do niego: Uczyń węża
miedzianego i postaw go na znak;
kto, ukąszony, wejrzy nań, żyw będzie". I tak się stało!

 

Izraelici długo
przechowywali figurę miedzianego węża, Nahusztana, i oddawali mu cześć.

 

Dopiero król
Ezechiasz, przeprowadzając
reformy religijne, nakazał
doszczętnie go
zniszczyć. 

 

Ale wąż
w takiej czy innej
postaci nieustannie
powraca!

 

Każdy, kto
choć raz go spotkał,
doskonale wie, że jego
imię i portret to sprawy
umowne.

 

Niezmienna jest jego miłość,
ciepła łagodność, groteskowy dowcip, a ponad wszystko pragnienie przemiany naszej świadomości i nieustająca pomoc w znajdowaniu leków na wszystkie wirusy tego świata.